Urodził się w 1304 roku we Florencji. Z powodu politycznych zawirowań jego rodzina przeniosła się do Awinionu we Francji. Tworzył po łacinie i po włosku. Uchodził za jednego z pierwszych mistrzów renesansowej poezji. Cenił swe dzieła łacińskie, za które otrzymał zaszczytne wyróżnienie, laur poetycki (1341), jednak sławę przyniosły mu utwory włoskie- znacznie bardziej intymne. Jego dzieła przyniosły mu szacunek w całej Europie. Oprócz pieśni, których główną część stanowią sonety pisał również listy o treści polityczno moralnej. Dzięki nim zyskał sobie sławę wytrawnego polityka.
Francesco Petrarca zmarł w 1374 roku, nad rękopisem Eneidy Wergiliusza w ręku. Była to symboliczna śmierć renesansowego humanisty. Francesco poświecił całe życie studiowaniu i tworzeniu literatury. Termin petrarkizm wywodzi się od jego imienia i określa zespół zjawisk w europejskiej poezji erotycznej wywodzący się z tradycji Zbioru pieśni. Petrarca opisał historię swojej wielkiej miłości do Laury w konconach (czyli pieśniach) oraz sonetach. Obiekt swoich zainteresowań spotkał podobno w kościele św. Klary w Awinionie. To spotkanie odmieniło jego życie, Laura stała się dla niego muzą, a miłość choć nigdy nie spełniona przetrwała nawet po jej śmierci. Myślę, że nie będzie przesadą stwierdzenie, iż Petrarca stworzył język europejskiej liryki miłosnej, który charakteryzował się idealizacją obiektu pożądania oraz wielką subtelnością i prawdą psychologiczną w przedstawianiu przeżyć zakochanych. Z sonetu stworzył mistrzowskie narzędzie wyrażania uczuć.
Na sonet Petrarki składały się dwie 4-wersowe strofy o rymach okalających oraz dwie 3-wersowe strofy refleksyjno-filozoficzne, rymowane najczęściej krzyżowo. Precyzji wyrażania uczuć sprzyjała spoistość formalna sonetu oraz jego rygoryzm konstrukcyjny. Spojenie czynnika formalnego sonetu z jego przekazem jest niezwykle trudne. Dlatego też tą formą wypowiedzi posługują się jednie najwybitniejsi twórcy, do których Petrarka z pewnością należy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz