Sonet w Polsce

W Polsce pierwsze sonety powstały w epoce odrodzenia. Pierwszy polski sonet mógł być napisany albo przez Jana Kochanowskiego , albo przez Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego, albo przez Sebastiana Grabowieckiego . Prawdopodobnie pierwszym sonetem, który ukazał się w druku, był następujący utwór:

„Do paniej”

Imię twe, pani, które rad mianuję,
Najdziesz w mych rymiech często napisane,
A kiedy będzie od ludzi czytane,
Masz przed inszymi, jesli ja co czuję.

Bych cię z drogiego marmoru postawił,
Bych cię dał ulać i z szczerego złota
(Czego uroda i twa godna cnota),
Jeszcze bych cię czci trwałej nie nabawił.

I mauzolea, i egiptskie grody
Ostatniej śmierci próżne być nie mogą;
Albo je ogień, albo nagłe wody,
Albo je lata zazdrościwe zmogą;

Sława z dowcipu sama wiecznie stoi,
Ta gwałtu nie zna, ta się lat nie boi.

W okresie romantyzmu sonet uprawiali m.in. Mickiewicz, Słowacki i Norwid (który zadebiutował sonetem „Mój ostatni sonet”), w okresie pozytywizmu - Asnyk i Konopnicka. Nadzwyczajną popularnością, zwaną niekiedy wręcz sonetomanią, forma ta cieszyła się w okresie Młodej Polski. Sonety tworzyli m.in. Kasprowicz, Tetmajer, Staff. W dwudziestoleciu międzywojennym chętnie sięgali po nie skamandryci - szczególnie godne uwagi są utwory Słonimskiego i Iwaszkiewicza (ten ostatni bywa nawet nazywany ojcem nowoczesnego sonetu polskiego). W okresie powojennym - Stanisław Barańczak, Stanisław Grochowiak, Jarosław Marek Rymkiewicz, Witold Wirpsza, Rafał Wojaczek, Bohdan Zadura, a po roku 1989 - Stanisław Dłuski, Jacek Gutorow, Tomasz Majeran, Tomasz Różycki, Dariusz Sośnicki, Dariusz Suska, Marek Sztarbowski, Grzegorz Tomicki, Wojciech Wencel, Adam Wiedemann.