Twórcy

Po śmierci Fryderyka II i upadku szkoły sycylijskiej sonet został ożywiony przez Guittone d'Arezzo (ca 1235-1294), który doprowadził do przeszczepienia doświadczeń sycylijskich na grunt szkoły toskańskiej. Forma ta jednak popularność zawdzięcza prawdopodobnie przede wszystkim takim wielkim nazwiskom jak Dante Alighieri (1265–1321), Guido Cavalcanti (ca. 1250–1300) oraz Francesco Petrarca (1304–1374). Sprawili oni, że we włoskiej odmianie sonetu zaczął w oktawie dominować wspomniany układ rymów okalających.

Warto w tym miejscu zatrzymać się chwilę nad samą nazwą sonet. Po raz pierwszy słowo to pojawia się w drugiej połowie XIII wieku. Zwykle przypisuje się pierwsze jego użycie Guittone d'Arezzo. Jednak, gdy bliżej przyjrzeć się sposobowi, w jaki go używa, trudno uznać, że chodziło mu o tę formę, o której tutaj mówimy. Wyraz sonetto w odniesieniu do niej po raz pierwszy pojawia się w „La Vita Nuova” Dantego. Warto jednak zwrócić uwagę, że pierwszy opis krytycznoliteracki tej formy znalazł się w łacińskim tekście tego samego autora „De vulgari eloquentia”, gdzie przybiera formę sonitus.

Poezja włoska w zasadzie w późniejszych czasach nie wniosła wielkiego wkładu w ewolucję tej formy. Może warto jeszcze wspomnieć chyba rekordzistę Giuseppe Gioacchino Belliego (1791–1863), który w czasie swojej aktywności twórczej wyprodukował ponad 2000 sonetów (tworzył średnio ponad 2 sonety miesięcznie licząc lata dzieciństwa i późnej starości)